Περί αχυρώνων....

Οι Άγγλοι το λένε football, oι Αμερικάνοι soccer, εμείς ποδόσφαιρο! Ανεξαρτήτως χώρας, η "στρογγυλή θεά" μονοπωλεί το ενδιαφέρον των περισσότερων δυτικών χωρών, όπως και της δίκης μας, η οποία είναι "δυτική" μόνο στα λόγια για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Παρακολουθώντας μια ενδιαφέρουσα εξόρμηση του γνωστού Youtuber Αιμίλιου (ΚΛΙΚ) στα ερασιτεχνικά γήπεδα του Λονδίνου, έφερα στο νου μου τα γήπεδα... αχυρώνες της Βοιωτίας, τα οποία είναι εντός, εκτός κι... επί τ' αυτά για γέλια.

Ευτυχώς, η κατάσταση δεν είναι παντού τραγική. Αρκετοί δήμοι τα τελευταία χρόνια έχουν καταφέρει να εκμεταλλευτούν κονδύλια (ή ανταποδοτικά έργα) και να δημιουργήσουν γήπεδα που κοσμούν τον τόπο τους αλλά και το βοιωτικό ποδόσφαιρο. Στην αντίπερα όχθη όμως, ένα μεγάλο μέρος των ποδοσφαιρικών γηπέδων και σταδίων του τόπου μας παρουσιάζουν εικόνα εγκατάλειψης, καθώς η κρατική μηχανή αδιαφορεί επιδεικτικά γι' αυτά και η όποια τιτάνια προσπάθεια συντήρησής τους πέφτει στους παράγοντες των ομάδων που  γίνονται καθαριστές, συντηρητές και.. εργολάβοι, για να μπορέσουν να διατηρήσουν τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, δαπανώντας χρήματα από το ταμείο της ομάδας, αλλά και από την τσέπη τους. 

Οι συνθήκες αυτές συνήθως είναι γενικές και δεν αφορούν μόνο τα αποδυτήρια, τον αγωνιστικό χώρο ή τις εξέδρες. Τάπητες πλαστικοί, φθαρμένοι, δεκαπενταετίας, ό,τι πρέπει για πόνους και τραυματισμούς στα γόνατα! Φυσικά γκαζόν, που μόνο γκαζόν δεν είναι, με λακκούβες που προξενούν διάστρεμμα δευτέρου βαθμού το λιγότερο! Αποδυτήρια που θυμίζουν συνθήκες στρατοπέδων του '40, με σοβάδες πεσμένους, με μπάνια που σιχαίνεσαι να βλέπεις και τουαλέτες που ούτε... τα μικρόβια δεν πλησιάζουν. Αυτές είναι οι συνθήκες που καλούνται να αντιμετωπίσουν τις περισσότερες φορές οι ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές και διαιτητές κάθε Κυριακή, ξεπερνώντας οποιονδήποτε φόβο τους για πιθανή μετάδοση ασθενειών, μολύνσεων κτλ.

Αναζητώντας τις αιτίες της συγκεκριμένης κατάστασης και συζητώντας το θέμα με αρκετούς παράγοντες καταλήγουμε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα. Κύρια αιτία της κατάστασης είναι η αδιαφορία των δημοτικών αρχών και υπηρεσιών για τις αθλητικές εγκαταστάσεις του τόπου, αλλά και η πολιτική ταυτότητα των εκάστοτε παραγόντων. Κι όμως! Στην Ελλάς του 2000 (που υποτίθεται πως γίναν όλοι βασιλιάδες), ο Έλληνας βλέπει τις ανάγκες του τόπου του με μικροπολιτική σκοπιμότητα, επειδή επιθυμεί να κάνει αντιπολίτευση στον τάδε ή τον δείνα παράγοντα που έχει διαφορετικές αντιλήψεις από εκείνον και στήριξε άλλον δήμαρχο ή πρόεδρο στις εκλογές από αυτόν που διοικεί. Προσοχή! Το φαινόμενο είναι διαχρονικό και σε καμία περίπτωση δεν αναφέρεται σε πρόσωπα και καταστάσεις μόνο του σήμερα. Ίσχυε και ισχύει, αφού τα έργα τις περισσότερες φορές σχετίζονται άμεσα με τα αποτελέσματα της κάλπης.

Πού καταλήγουμε, λοιπόν; Τα γήπεδα είναι καθρέφτης της κοινωνίας στην οποία ζούμε και όσο εμείς οι ίδιοι δεν αντιδρούμε, τόσο χειρότερες θα γίνονται οι συνθήκες τους, κάνοντας με την απάθειά μας τα μέρη στα οποία ρισκάρουμε τα πόδια μας, χύνουμε τον ιδρώτα μας, ψυχαγωγούμε τα παιδιά μας και τον εαυτό μας να μοιάζουν με... αχυρώνες!