Αδικούντες και αδικημένοι...

Μόνιμο θέμα συζήτησης στα καφενειακού τύπου "πηγαδάκια" παραγόντων, φιλάθλων και ποδοσφαιριστών, πριν και μετά από έναν ερασιτεχνικό ποδοσφαιρικό αγώνα είναι αυτό της διαιτησίας. Αμφιβάλλω αν υπάρχει ποδοσφαιρόφιλος στον τόπο μας που δεν έχει προβληματιστεί από το επίπεδο διαιτησίας κάποιων αγώνων (ευτυχώς όχι όλων) στην περιοχή μας, είτε γιατί είδε την ομάδα του να αδικείται (πράγμα που με υποκειμενικά κριτήρια συμβαίνει πάντα), είτε γιατί είδε το ίδιο το άθλημα να υποβαθμίζεται λόγω λανθασμένων σφυριγμάτων (π.χ. να δίνεται οφσάιντ από πλάγιο).

Είναι βέβαιο ότι τα διαιτητικά λάθη δεν έχουν πάντα την ίδια γενεσιουργό αιτία, καθώς αυτές ποικίλουν ανάλογα με  τις ομάδες που αγωνίζονται, την εμπειρία και την προσωπικότητα αυτών που σφυρίζουν. Μελετώντας λίγο παραπάνω το θέμα και προσπαθώντας να προχωρήσουμε σε μια βαθύτερη ανάλυσή του, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως οι παράγοντες που καθορίζουν τα διαιτητικά λάθη στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα είναι τρεις: α) η εμπειρία, β) ο ανθρώπινος παράγοντας και γ) η ιδιοσυγκρασία κάποιων διαιτητών.

Όσον αφορά την έλλειψη εμπειρίας, το πράγμα είναι ξεκάθαρο. Οι παραστάσεις που λαμβάνει με το πέρασμα των χρόνων ένας διαιτητής από τα γήπεδα τον βοηθούν να βελτιώνεται και να εξελίσσεται, αρκεί να δείχνει την απαραίτητη αγάπη και το αντίστοιχο ενδιαφέρον για αυτό που κάνει. Αυτός είναι και ο λόγος που δικαιολογούνται συνήθως ηλικιακά και αγωνιστικά "νέοι" διαιτητές, αφού αναμένεται πως με το πέρασμα των χρόνων θα βελτιωθούν και θα μοιράζουν σωστά την "ποδοσφαιρική πίτα" ενός αγώνα. Εννοείται όμως πως κι εκείνοι, όπως και οι ποδοσφαιριστές, είναι άνθρωποι και, θέλοντας ή μη, θα υποπέσουν σε λάθη που οφείλονται σε ξεκάθαρα φυσικούς παράγοντες (π.χ. στιγμιαία έλλειψη προσοχής, λάθος τοποθέτηση στη φάση, απότομη εναλλαγή παιχνιδιού κ.ά.) οι οποίοι είναι πάντα υπαρκτοί, ιδιαίτερα στα τοπικά πρωταθλήματα που τα μέσα είναι πενιχρά. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα λάθη συγχωρούνται, αρκεί να μην γίνονται επαναλαμβανόμενα, γιατί τότε εκνευρίζουν ποδοσφαιριστές, παράγοντες και φιλάθλους, που έχοντας ανεβασμένους παλμούς, διαπιστώνουν την αφηρημάδα του διαιτητή ή πιστεύουν λανθασμένα πως σφυρίζει με δόλο εναντίον τους. Με μία λέξη, λοιπόν, τους διαιτητές που ανήκουν στις παραπάνω κατηγορίες θα τους χαρακτηρίζαμε ως "αδικημένους" από όσους σπεύδουν να τους λοιδορήσουν μετά από το πέρας ενός αγώνα.

Πάμε όμως τώρα στους... αδικούντες. Σε αυτούς ανήκουν κυρίως διαιτητές με  αρκετή εμπειρία, οι οποίοι μετάβαλλουν τα διαιτητικά τους σφυρίγματα ανάλογα με τις ομάδες που σφυρίζουν κάθε φορά. Είναι εκείνοι που μεταλλάσσουν την συμπεριφορά τους σαν χαμαιλέοντες και, εκεί που τη μία αγωνιστική σε αδικούν κατάφορα, την επομένη ενδεχομένως να σε βοηθήσουν να πάρεις αποτέλεσμα μόνο και μόνο επειδή ο αντίπαλος τούς είναι λιγότερο "συμπαθής" από εκείνον της προηγούμενης αγωνιστικής. Μάλιστα, στην ίδια κατηγορία εντάσσονται κι εκείνοι που παρουσιάζονται εριστικοί και εγωπαθείς, έχοντας μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, επειδή διευθύνουν ποδοσφαιρικούς αγώνες που τους διαφεύγει πως δεν θα διεξάγονταν ποτέ χωρίς τον ιδρώτα παραγόντων και ποδοσφαιριστών. Αυτούς τους τελευταίους θέλουμε να αποφύγουμε όσοι αγαπάμε το τοπικό ποδόσφαιρο. 

Εν κατακλείδι, η διαιτησία ανέκαθεν αποτελούσε και θα συνεχίσει να αποτελεί θέμα συζήτησης για τους ποδοσφαιρόφιλους, οι οποίοι πάντα κρίνουμε "με δύο μέτρα και δύο σταθμά" (για να μην βγάζουμε την ουρά μας απ' έξω). Εκείνο όμως που πρέπει να περιοριστεί είναι η ανατροφοδότηση του θέματος από τους ιδίους τους διαιτητές, οι οποίοι οφείλουν να θέτουν ως στόχο την σταθερή βελτίωση της απόδοσής τους και όχι της... κομπορρημοσύνης τους.