Η λειψανδρία του τοπικού ποδοσφαίρου!

Ένα από τα φαινόμενα που παρατηρείται στα ερασιτεχνικά γήπεδα και προκαλεί ασφαλώς πονοκέφαλο σε παράγοντες, ιθύνοντες και προπονητές είναι η έλλειψη έμψυχου δυναμικού των ομάδων. Όλο και πιο συχνά θα συναντήσει κάνεις σωματεία με διαθέσιμο ρόστερ που δεν ξεπερνά τους 12-13 ποδοσφαιριστές να "κατεβαίνουν" στο γήπεδο για να τιμήσουν τη φανέλα, ενώ  αντίστοιχες δυσκολίες παρατηρούνται και στο θέμα των διαιτητών, οι οποίοι εξαναγκάζονται να παίζουν διπλούς και τριπλούς αγώνες ώστε να διασφαλιστεί η ομαλή ροή του πρωταθλήματος. Τα αίτια της φθίνουσας συμμετοχής στο άθλημα διχάζουν ακόμη και τους πιο έμπειρους.

Πολλοί παρουσιάζουν ως αιτία το γεγονός πως το ποδόσφαιρο αποτελεί καθρέφτη της κοινωνίας και ακολουθεί την ίδια καθοδική πορεία με εκείνη εξαιτίας της λιτότητας, κάτι που ασφαλώς ισχύει εν μέρει, αλλά δεν δικαιολογείται από τα ανοδικά ποσοστά συμμετοχής σε άλλα αθλήματα (π.χ. μπάσκετ, βόλει κτλ.) και από τον μεγάλο αριθμό νεαρών ποδοσφαιριστών που φοιτούν στις εκάστοτε ακαδημίες ποδοσφαίρου. Άλλοι πάλι, εκφράζουν την άποψη πως η διαμορφωμένη κατάσταση της λειψανδρίας οφείλεται στις τάσεις πρωταθλητισμού πολλών τοπικών ομάδων που προτιμούν να αποκτούν παίκτες με δεδομένες ποδοσφαιρικές αρετές, για να διεκδικήσουν το κάτι... παραπάνω, αδιαφορώντας για "τα δικά τους παιδιά", άποψη που έχει κάποια ισχυρά ερείσματα, αλλά ισχύει σε μικρό ποσοστό ομάδων. Επίσης, κάποιοι προβάλλουν τον ισχυρισμό πως οι γρήγορες συνθήκες ζωής και η υπερεργασία εξαντλεί τους "άλλοτε ποδοσφαιριστές" και περιορίζει τον ελεύθερο χρόνο τους για να κατέβουν στα γήπεδα, θέση που δεν απέχει από την πραγματικότητα, όμως δεν αποτελεί την καθαυτό αιτία.

Κατά την άποψή μου, η δυσκολία εύρεσης ποδοσφαιριστών (ταλαντούχων και μη) σχετίζεται με την ευρύτερη αλλαγή της κουλτούρας του Έλληνα και έχει παιδευτική βάση. Από τη Γενιά Ζ (γεννηθέντες μετά το 2000) και μετέπειτα οι νέοι μεγαλώνουν σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο και υπερπροστατευτικό περιβάλλον στο οποίο τους προσφέρονται όλα απλόχερα και αρνούνται να προσπαθήσουν να κατακτήσουν το οτιδήποτε, ακόμα και την πραγματική γνώση. Απότοκο αυτού είναι να μην μπορούν να δεχθούν τον ανταγωνισμό του ποδοσφαίρου, να αγνοούν τους όρους, υπευθυνότητα, σεβασμός και εργατικότητα, ή να τους φοβίζει η σωματική δύναμη που ασκείται σε αυτό και έτσι να προτιμούν κατά την ενηλικίωσή τους να στραφούν σε άλλα αθλήματα ή ακόμη και να εγκαταλείψουν εντελώς τον αθλητισμό. Μάλιστα, η απόφαση αυτή έρχεται πολλές φορές με την ευλογία των γονιών που είτε δεν μπορούν να βλέπουν τα παιδιά τους στον πάγκο, είτε φοβούνται να μην χτυπήσουν. Εννοείται πως τα παραπάνω δεν ισχύουν σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά σίγουρα το γεγονός πως οι νέοι δεν δέχονται "μύγα στο σπαθί τους", βλέπουν τα πάντα χρησιμοθηρικά, θέλουν να είναι "ή βασικοί ή τίποτα" και προτιμούν να εγκαταλείψουν από το να προσπαθήσουν παίζει τον ρόλο του. Όπως και να 'χει, από το τοπικό ποδόσφαιρο λείπει το έμψυχο δυναμικό και, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, είναι πιθανό σε ορίζοντα δεκαετίας να αναφερόμαστε σε αυτό με παρελθοντικούς ρηματικούς χρόνους.